En İyi Maslahatın İnmesi
1- “Kim halis ibadetini Allah’a doğru çıkarırsa, Allah Teala da en iyi maslahatını ona indirir.”[1]
Biz Ehl-i Beyt!
2- “Hamd edin O Allah’a ki, azamet ve nurundan dolayı göklerde ve yerde olanlar, O’na ulaşmak için vesile aramaktalar; biz (Resulullah’ın Ehl-i Beyt’i), Allah’ın yaratıkları arasında vesilesi, seçkin kulları, kutsiyetinin odakları, açık delilleri ve göndermiş olduğu peygamberlerin varisleriyiz.”[2]
Gerçek Mutlu
3- “Gerçek mutlu, Ali’yi hayatında ve ölümünden sonra seven kimsedir.”[3]
Güler Yüzlülük
4- “Müminin güler yüzlü olması, onu cennete götürür. İnatçı düşmanın güler yüzlü olması ise onu cehennem ateşinden korur.”[4]
En İyiniz...
5- “Sizin en iyiniz, büyüğüne karşı daha yumuşak davrananınız ve hanımlarına daha şefkatli ve bağışlayıcı olanınızdır.”[5]
Kadınlar İçin Daha Hayırlı Olan
6- “Kadınlar için daha hayırlı olan; erkekleri görmemeleri, erkeklerin de onları görmemeleridir.”[6]
Kadının Rabbine En yakın Olduğu An!
7- Resulullah (s.a.a) ashabından; “Kadın nedir?” diye sordu. Ashap; Kadın, avrattır (örtülmesi gereken bir uzuv ve namustur) dediler. Resulullah; “Ne zaman Rabbine daha yakın olur?” buyurduğunda artık cevabını bilemediler. Fatıma (a.s) bunu duyduğunda şöyle dedi: “Kadının Rabbine en yakın olduğu zaman, evinin içinde olduğu zamandır.” Bu sırada Resulullah (s.a.a); “Fatıma bedenimin bir parçasıdır.” buyurdular.[7]
Annenin Hizmetinde Olmanın Değeri
8- “Sürekli annenin hizmetinde ol. Çünkü cennet onun ayakları altındadır.”[8]
Dünyadan Üç Şeyin Sevimli Olması
9- “Dünyanızdan üç şey benim için sevimlidir: Allah’ın Kitabını (Kur’an’ı) okumak, Resulullah (s.a.a)’in yüzüne bakmak ve Allah yolunda infak etmek.”[9]
Oruç Tutmanın Dikkat Edilmesi Gereken Şeyler
10- “Oruç tutan, dilini, kulağını, gözünü ve diğer organlarını haramdan korumazsa, o tuttuğu oruç ne derdine değer ki!”[10]
Sofra Adabı
11- Sofranın, her Müslüman’ın bilmesi gereken on iki adabı vardır. Bunlardan dördü farz, dördü müstehap, dördü de edeptendir.
Farz (gerekli) olanlar şunlardır: Nimetin asıl sahibini tanımak, vermiş olduğu nimete razı olmak, yemekten önce onu anmak (bismillah demek), yemeğin sonunda O’na şükretmek.
Müstehap olanlar da şunlardır: Yemekten önce abdest almak, sol taraf üzerine oturmak, (oturarak yemek), üç parmakla yemek.
Edepten olanlar da şunlardır: Önünde olandan almak, lokmaları küçük tutmak, yemeği iyi çiğnemek, yemekte başkalarının yüzüne az bakmak.”[11]
Önce Komşu!
12- İmam Hasan (a.s) annesi hakkında şöyle demiştir:
“Annem Fatıma’nın bir Cuma gecesi, kendi mihrabında sabaha kadar rüku ve secde (ibadet) halinde olduğunu, mümin erkek ve kadınların isimlerini anarak onlara çok dua ettiğini, fakat kendisi hakkında hiç dua etmediğini gördüm. Bunun üzerine anneme; “Anne! Neden başkaları hakkında dua ettiğin gibi kendi hakkında dua etmiyorsun?” dedim. Şöyle cevap verdiler: “Yavrum! Önce komşu, sonra insanın kendisi.”[12]
Soruyu Yanıtlamanın Mükafatı
13- Bir kadın Hz. Fatıma (a.s)’ın huzuruna gelip; “Benim zayıf bir annem vardır, namazda bilmediği bir şeyle karşılaşmış, cevabını öğrenmem için beni size gönderdi.” dedi. Hz. Fatıma (a.s) onun sorusunu cevaplandırdı. O, ikinci bir soru sordu. Hz. Fatıma onu da cevaplandırdı. Sonra bir soru daha sordu; böylece on soru sordu ve cevaplarını aldı. Sonra çok soru sorduğundan: “Size fazla zahmet vermiş olmayayım ey Allah Resulünün kızı” dedi.
Hz. Fatıma (a.s); “Sormak istediğin ne varsa sıkılmadan sor. Acaba ağır bir yükü bir gün boyunca damın üzerine çıkarmak için bin dinar ücret alan adama, yapacağı iş zor gelir mi?” diye sordu. Kadın; “Hayır, gelmez” dedi. Hz. Fatıma (a.s) şöyle devam etti: “Ben senin her sorunu yanıtlamama karşılık, yerle arşın arasını dolduracak inciden daha fazla bir mükafatla mükafatlandırılacağım. Bu nedenle bu iş bana asla zor gelmemelidir.”[13]
Allah’ım...
14- “Allah’ım, beni verdiğin rızka kanaatkar eyle, ayıplarımı ört, yaşattığın sürece afiyet ver bana, canımı aldığında bağışla beni, bana rahmeyle. Allah’ım, bana mukadder kılmadığın şeyi elde etmek için beni yorma (uğraştırma) beni; mukadder kıldığın şeye ulaşılmayı bana kolaylaştır.
Allah’ım, benim için baba-anamı ve üzerimde hakkı olan herkesi en iyi mükafatınla mükafatlandır. Allah’ım, bütün vakit ve çabamı yarattığın gaye doğrultusunda sarf etmemi sağla, vereceğini üstlendiğin şeyi elde etmek için çaba sarf etmekle meşgul etme beni, mağfiret diliyorum senden, (öyleyse) beni cezalandırma, senden istiyorum (öyleyse) beni mahrum bırakma.
Allah’ım, nefsimi bana küçük göster; kendi makamını benim nazarımda büyült; itaatini, senin rızanı kazandıracak şeyleri yapmayı ve seni gazaplandıracak şeylerden uzak durmayı ilham eyle bana; ey merhametlilerin en merhametlisi!”[14]
Baba Evinden Göçmekle Kabir Evine Göçmeyi Hatırlaması
15- İmam Ali (a.s) evlendiği gece Hz. Fatıma (a.s)’ı üzgün görünce; “Neden rahatsızsın?” diye sordu. Hz. Fatıma (a.s) şöyle cevap verdi: “Ömrümün tükendiği ve kabir evine konulacağım zamanı hatırladım. Babamın evinden bu eve göçmem, buradan kabir evine göçeceğimi hatırlattı bana. Allah aşkına gel de bu gece namaza durup birlikte Allah’a ibadet edelim...”[15]
Kocasını Zorluğa Düşürmekten Kaçınması
16- Bir gün Hz. Ali (a.s) sabahleyin; “Ya Fatıma! Yanında bana kahvaltı verecek bir şey var mıdır?” diye sordu. Hz. Fatıma (a.s) cevaben şöyle dedi: “Hayır! Babamı peygamberlik, seni de vasilikle üstün kılan Allah’a and olsun ki, yanımda sana kahvaltı verecek bir şey yoktur; iki gündür ki yanımda, seni kendime ve iki oğlum Hasan ve Hüseyin’e tercih ettiğim şeyden başka bir şey yoktur.” Hz. Ali (a.s) Fatıma’nın aç kaldığını öğrenince; “Ya Fatıma! Size bir şey bulmam için neden bu durumu bana bildirmedin?” dedi. Hz. Fatıma (a.s) da cevaben şöyle dedi: “Ya Ebe’l- Hasan! Gücünün dışında olan bir şeyi senden isteyerek seni zorluğa düşürebilirim diye Rabbimden utandım.”[16]
Şia Olmanın Şartları
17- Bir adam hanımına şöyle dedi: Resulullah (s.a.a)’in kızı Hz. Fatıma (a.s)’ın yanına giderek ondan, benim onların şiilerinden olup olmadığımı sor. O kadın Hz. Fatıma’ın yanına giderek bu soruyu ondan sorduğunda Fatıma (a.s) şöyle buyurdu: “Ona de ki; eğer emrettiğimiz şeyi yerine getiriyor ve sakındırdığımız şeyden de sakınıyorsan, bizim şiilerimizdensin; aksi takdirde değilsin.”
Kadın geri dönüp aldığı cevabı kocasına iletince kocası şöyle dedi: “Ey vah! Kim günah ve hatadan ayrılıp-kurtulabilir ki! Öyleyse ben bu durumda sürekli cehennemde kalacağım; çünkü onların şialarından olmayan kimse ebedi cehennemde kalacaktır.” Kadın Hz. Fatıma (a.s)’ın yanına gelerek kocasının sözünü ona iletti. Bunun üzerine Fatıma (a.s) şöyle buyurdular:
“Ona de ki; durum düşündüğü gibi değildir. Şiilerimiz cennet ehlinin en iyilerindendirler. Bizi seven, dostlarımızı dost edinen, düşmanlarımızı kendine düşman bilen, kalbi ve diliyle de bize teslim olanlar, emir ve nehiylerimize muhalefet ettikleri takdirde şiilerimizden olamazlar. Elbette bununla birlikte bunlar da bela ve musibetlere duçar olmak veya herkesin toplanacağı kıyamet sahnesinde çeşitli zorluklara katlanmak veya cehennemin üst tabakasının azabını tatmakla günahlardan temizlendikten sonra, bize karşı duydukları sevgilerinden dolayı cehennemden kurtulacak ve cennette bizim yanımızda olacaklardır.[17]
Müminlerin Kendilerinden Onlara Daha Evla (Hak Sahibi) Olanlar
18- Sehl bin Sa’d el-Ensari şöyle diyor: Resulullah (s.a.a)’in kızı Fatıma (a.s)’dan İmamlar hakkında sorduğumda şöyle buyurdular: “Resulullah (s.a.a) Hz. Ali’ye buyurdular ki: ‘Ya Ali! Sen İmam ve benden sonra halifesin; sen müminlere onların kendilerinden daha evlasın (hak sahibisin); sen öldüğünde oğlun Hasan, müminlere onların kendilerinden daha evladır; Hasan öldüğünde oğlun Hüseyin, müminlere onların kendilerinden daha evladır; Hüseyin öldüğünde, oğlu Ali bin Hüseyin (Zeyn’ul- Abidin), müminlere onların kendilerinden daha evladır; Ali bin Hüseyin öldüğünde onun oğlu Muhammed (Bakır), müminlere onların kendilerinden daha evladır; Muhammed öldüğünde, oğlu Cafer (Sadık), müminlere onların kendilerinden daha evladır; Cafer öldüğünde, oğlu Musa (Kazım) müminlere onların kendilerinden daha evladır; Musa öldüğünde, oğlu Ali (Rıza), müminlere onların kendilerinden daha evladır; Ali öldüğünde, oğlu Muhammed (Taki), müminlere onların kendilerinden daha evladır; Muhammed öldüğünde, oğlu Ali (Naki), müminlere onların kendilerinden daha evladır; Ali öldüğünde, oğlu Hasan (Askeri), müminlere onların kendilerinden daha evladır; Hasan öldüğünde Kâim (kıyam edecek) olan Mehdi, müminlere onların kendilerinden daha evladır; Allah Teala onun vesilesiyle yeryüzünün doğu ve batısını fethedecektir. Onlar Hakkın İmamları ve Sıdkın (Peygamberin) dilleridirler; onlara yardım edenler yardım görecek, onları yalnız bırakanlar ise yardımcısız kalacaklardır.”[18]
Dört Şeyi Yapmadıkça Uyuma!
19- Hz. Fatıma (a.s) buyurmuştur ki:
“Bir gün Resulullah (s.a.a), uyumak için yatağı sermiş olduğum halde yanıma geldi ve şöyle buyurdu: “Ey Fatıma, şu dört şeyi yapmadıkça uyuma: Kur’an’ı hatmetmek, Peygamberleri şefaatçi kılmak, müminleri razı etmek, Hac ve Umreyi yerine getirmek.” Resulullah (s.a.a) bunları buyurup namaza koyuldu, namazını bitirinceye kadar sabrettim. Sonra; “Ya Resulellah! Dört şey yapmayı bana emrettin, oysa onları şu halde yapmaya kadir değilim dedim. Resulullah (s.a.a) gülümseyerek şöyle buyurdular: “Kulhu vellah (İhlas) suresini üç defe okuduğunda Kur’an’ı hatmetmiş gibi olursun; bana ve benden önceki peygamberlere salavat getirdiğinde kıyamet günü senin şefaatçin oluruz; müminlere mağfiret dilediğinde hepsi senden razı olur; “Subhanellah velhamdu lillah vela ilahe illellah vellahu ekber” dediğinde ise Hac ve Umreyi yerine getirmiş (gibi) olursun.”[19]
Komşuyu İncitmek ve Çirkin Söz Söylemekten sakınmanın Gerekliliği
20- İbn-i Mes’ud şöyle diyor:
Bir adam Hz. Fatıma’nın yanına gelerek şöyle dedi: “Ey Resulullah’ın kızı! Acaba Resulullah (s.a.a) senin yanında bana göstereceğin bir hadis bırakmış mı?” Hz. Fatıma (a.s) onun bu sözü üzerine cariyesine; “Ey Cariye! Filan ipeği getir.” buyurdu. Cariye o ipeği arayıp bulamayınca Hz. Fatıma (sinirlenerek) şöyle buyurdu: “Yazıklar olsun sana, onu arayıp bulsana! Şüphesiz o, benim yanımda Hasan ve Hüseyin kadar değerlidir.”
Nihayet cariye onu süpürmüş olduğu çerçöp içerisinde buldu. O ipekte şöyle yazılmıştı: “Muhammed Peygamber (s.a.a) şöyle buyurdu: “Komşusu, şerrinden emniyette olmayan kimse, müminlerden değildir; Allah’a ve ahiret gününe inanan, komşusuna eziyet etmemelidir; Allah’a ve kıyamet gününe inanan, hayır söz söylemeli veya susmalıdır. Allah Teala hayırlı, halim ve iffetli insanı sever; ama ağzı bozuk cimriyi ve ısrarcı dilenciyi sevmez. Şüphesiz, hayâ imandandır, imanlı da cennettedir; ağzı bozukluk çirkinliktendir, çirkin konuşan da ateştedir.”[20]
Azap Gören Kadınlar
21- Uzun bir hadiste, Resulullah (s.a.a) miraç gecesi ümmetinin kadınlarının çeşitli azaplara duçar olduğu nakledilmiştir. Resulullah (s.a.a) onların görmüş oldukları azabı anlattığında Hz. Fatıma (a.s) şöyle dedi: “Ey habibim, ey gözümün nuru! O kadınların amel ve hareketlerinin nasıl olduğunu ve Allah Teala’nın onları böyle cezalandırmasının sebebini bana açıklar mısın?”
Resulullah (s.a.a) cevaben şöyle buyurdular:
“...Saçıyla asılan kadına gelince; o kadın saçını erkeklerden kapatmıyordu. Diliyle asılan kadına gelince; o kadın kocasını incitiyordu. Döşlerinden asılan kadına gelince; o kadın kocasının yatağından kaçınıyordu. Ayaklarından asılan kadına gelince; o kadın kocasının izni olmaksızın evinden dışarı çıkıyordu. Bedeninin etini yiyen kadına gelince; o kadın bedenini halk için süslüyordu. Elleri ayaklarına bağlanan, yılan ve akreplerin kendisine musallat olduğu kadına gelince; o kadın necis bir şekilde necis elbiseyle abdest alıyordu, cenabet ve hayız guslü yapmaz, temizliğe riayet etmezdi ve namazı önemsemezdi. Kör, sağır ve lal olan kadına gelince; o kadın zinadan çocuk doğurup onu kocasına mal ediyordu. Bedeninin eti makasla kesilen kadına gelince; o kadın kendisini erkeklere sunuyordu. Yüzü ve bedeni yakılan ve bağırsaklarını yiyen kadına gelince; o kadın pezevenklik yapıyordu. Başı domuz başı, gövdesi de eşek gövdesi olan kadına gelince; o kadın söz taşıyan ve yalancı idi. Köpek şeklinde olan ve ateşin, altından girip ağzından çıkan kadına gelince; o kadın makyaj yapan (veya şarkı söyleyen), bağırarak ağlayan ve herkesi kıskanan idi.”
Daha sonra şöyle buyurdular: “Kocasını öfkelendiren kadına yazıklar olsun; kocası kendisinden razı olan kadına da ne mutlu!”[21]
Hz. Ali ve Şiaları
22- “Babam Resulullah (s.a.a), Ali’ye bakarak şöyle buyurdular: “Bu ve bunun şiaları cennettedirler.”[22]
Özür Yolu Bırakmayacak Bir Söz
23- “Babam Resulullah (s.a.a)’in, ölümüne yol açan hastalığında -evi ashabıyla dolu iken- şöyle buyurduğunu duydum: “Ey insanlar! Çok geçmeksizin sizin aranızdan ayrılacağım, size özür bırakmayacak bir söz söylüyorum: Bilin ki ben sizin aranızda yüce Rabbimin Kitabını ve itretim olan Ehl-i Beytimi emanet bırakıyorum.”
Sonra Ali’nin elini tutarak şöyle buyurdu:
“Bu Ali, Kur’an iledir, Kur’an da Ali ildedir; bunlar Kevser havuzunun başında yanıma gelinceye kadar birbirlerinden ayrılmayacaklar. Ben kıyamet günü, benden sonra bunların hakkında nasıl davrandığınızı sizden soracağım.”[23]
Camiye Girerken Okunan Dua
24- “Babam Resulullah (s.a.a) camiye girişinde şöyle diyordu: “Allah’ın adıyla, Allah’ım, Muhammed’e salat eyle, günahımı bağışla, rahmetinin kaplarını yüzüme aç.”
Camiden çıktığında da şöyle diyordu: “Allah’ın adıyla, Allah’ım! Muhammed’e salat eyle, günahlarımı affet, lütuf ve bağış kapılarını yüzüme aç.”[24]
Cuma Günü Duanın Kabul Olduğu An
25- “Cuma günü öyle bir vakit vardır ki, Müslüman bir kul o vakitte Allah’tan bir hayır dilerse Allah Teala onu ona bağışlar; o vakit de, güneşin yarısının batmaya koyulduğu andır.”[25]
Namazda Gevşeklik Yapanın On Beş Belaya Uğraması
26- “Babam Resulullah (s.a.a)’den namazında gevşeklik yapan kadın ve erkekler hakkında soru sorduğumda şöyle buyurdular: “Kadın ve erkeklerden her kim namazında gevşeklik yaparsa, Allah Teala onu on beş belaya duçar eder: Allah Teala bereketi ömründen alır; bereketi rızkından kaldırır; salih insanların simasını onun yüzünden giderir; yaptığı her amele mükafat verilmez; duası göklere yükselmez (müstecap olmaz); salih insanların duasından nasibi olmaz; zelil olarak ölür; aç olarak ölür; susuz olarak can verir; öyle ki dünya nehirlerinin suyunu verseler, susuzluğu yine giderilmez; Allah Teala, bir meleği onu kabirde rahatsız etmesi için memur eder; kabri dar olur; kabri karanlık olur; Allah Teala (kıyamet günü) bir meleği, onu halkın gözleri önünde yüz üstü çekip sürümesi için görevlendirir; zor bir hesaba (sorgu suale) tabi tutulur; Allah Teala, (rahmet gözüyle) ona bakmaz; onu (günahlardan) arındırmaz ve onun için elemli bir azap olur.”[26]
Bu Ümmetin Babaları!
27- “Muhammed (s.a.a) ve Ali (a.s), bu ümmetin babalarıdırlar; onların eğriliklerini düzeltir, itaat ettiklerinde onları ebedi azaptan kurtarır, uyum sağladıklarında da onları daimi nimete kavuştururlar.”[27]
Ali’nin Kim Olduğunu Biliyor musun?
28- Hz. Ali (a.s)’ı kınayan bir cahile şöyle buyurdu:
“Ali’nin kim olduğunu biliyor musun? O rabbani bir İmam, nurla dolu bir vücut, efendilerin kutbu (efendisi), tertemiz ailenin oğlu, doğruyu konuşan, imamet dairesinin merkezi, Peygamber’in iki gülü ve cennet gençlerinin efendileri olan Hasan ve Hüseyin’in babasıdır.”[28]
Gadir-i Hum Olayının Kimseye Özür Yolu Bırakmaması
29- “Allah Teala, Gadir-i Hum olayından sonra hiç kimseye bir bahane ve özür yolu bırakmamıştır.”[29]
Hz. Ali’nin İmameti
30- Hz. Ali’nin imametini Peygamber’in sözleriyle kanıtlamak mümkün müdür? diyen birisine şöyle buyurdular:
“Hayret! Gadir-i Hum gününü unuttunuz mu? Resulullah’ın şöyle buyurduğunu duydum: Ali, aranızda kendimden sonra bıraktığım en hayırlı kimsedir; Ali benden sonra İmam ve halifedir. Daha sonra iki oğlum Hasan ve Hüseyin ve Hüseyin’in neslinden olan dokuz kişi en iyi İmamlardır. Onlara uyarsanız, onları hidayete eren ve hidayete erdirenler olarak bulursunuz; muhalefet ederseniz, kıyamet gününe dek daima aranızda ihtilaf vuku bulur.”
“O zaman Ali neden sustu ve kendi hakkını almadı?” dediğinde de şöyle buyurdular:
“Ey Eba Ömer! Resulullah (s.a.a) buyurmuştur ki: İmam Kâ’be gibidir; halk ona gelmelidir, o halka değil.”
Sonra şöyle devam ettiler:
“Allah’a and olsun ki, eğer hakkı ehline bıraksalardı ve Peygamber’in Ehl-i Beyt’ine uysalardı, Allah konusunda (dini meselelerde) iki kişi bile ihtilafa düşmezdi. Hz. Ali’den İmam Hüseyin’in dokuzuncu evladı olan Hz. Mehdi’ye kadar olan İmamlar birbirlerinin ardınca onu miras alırlardı. Ama ne yazık ki (cahil halk), Allah’ın geriye attığını öne geçirdiler, Allah'ın öne geçirdiğini ise geriye attılar. Peygamber’i kabre koyduktan sonra hevesleri doğrultusunda birini seçtiler ve kendi görüşleriyle amel ettiler. Kahrolsunlar! Acaba Allah Teala’nın şu sözünü duymamışlar mıydı: “Rabbin, dilediğini yaratır ve seçer, seçim onlara ait değildir.”[30] Hayır, onlar bunu duymuşlardır; fakat onlar Allah Teala’nın buyurduğu şu duruma düşmüşlerdir: “Gerçek şu ki, gözler kör olmaz; ancak sinelerdeki kalpler körelir.”[31] Heyhat! Onlar dünyada uzun arzulara kapıldılar, öleceklerini unuttular. Allah onları helak etsin, işlerini boşa çıkarsın. Allah’ım, yücelikten sonra küçülmekten sana sığınırım.”[32]
Kisa Hadisi
31- Şeyh Abdullah Behrani, kendi senediyle sahabenin büyüklerinden olan Cabir bin Abdullah-i Ensari’den şöyle rivayet etmiştir: Rahman ve Rahim Allah’ın adıyla. Resulullah (s.a.a)’ın kızı Fatıma (a.s)’ın şöyle buyurduğunu duydum:
“Bir gün babam Resulullah (s.a.a) benim evime gelerek; “Es-selam-u aleyki ya Fatıma” (Sana selam olsun ey Fatıma) dedi. Ben de; “Aleyk’es- selam” dedim. Babam Resululah; “Vücudumda bir bitkinlik hissediyorum” buyurdu. Ben; “Allah seni bitkinliğe karşı korsun” dedim. Sonra; “Kızım Yemen malı olan abâyı getir ve benim üzerime ört” dedi. Ben de o abâyı getirip üzerine çektim. Bu sırada onun yüzünün dolunay gibi parladığını gördüm.
Biraz geçmeden oğlum Hasan da geldi ve; “Es-selam-u aleyki ya ümmah” (Sana selam olsun ey anne) dedi. Ben de; aleyke’s- selam ey benim gözümün nuru ve kalbimin meyvesi” dedim. O; “Anne! Ben burada bir güzel koku hissediyorum; bu koku ceddim Resulullah (s.a.a)’ın kokusuna benziyor” dedi. Ben; “Evet, ceddin kisanın (abânın) altındadır.” dedim. Hasan abâya doğru giderek; “Es-selam-u aleyke ya ceddah.” (Selam olsun sana ey büyük baba); ey Resulullah, benim de abânın altına girip senin yanında bulunmama izin verir misin?” dedi. Peygamber (s.a.a); “Aleyke’s- selam ey benim çocuğum ve havuzumun sahibi, evet izin veriyorum” buyurdu. Hasan da Peygamber (s.a.a) ile birlikte abânın altına girdi.
Az geçmeden oğlum Hüseyin içeri girdi ve; “Es-selam-u aleyki ya ümmah” (Ey anne sana selam olsun) dedi. Ben de; “Aleyk’es- selam ey benim oğlum ve gözümün nuru ve gönlümün meyvesi” dedim. Hüseyin; “Anne, ben burada bir güzel koku hissediyorum; ceddim Resulullah’ın kokusuna benziyor” dedi. Ben; “Evet, ceddin ve kardeşin abânın altında bulunuyorlar” dedim. Hüseyin abâya doğru yaklaşarak; “Es-selamu aleyke ya ceddah, es-selamu aleyke ya menihterehullah” (Sana selam olsun ey büyük babam, sana selam olsun ey Allah’ın seçkin kıldığı kimse); benim de sizinle beraber abânın altına girmeme izin verir misiniz?” dedi. Peygamber (s.a.a); “Aleke’s- selam ey evladım, ümmetimin şefaatçisi, evet izin verdim.” buyurarak karşılık verdi. Hüseyin de kisânın altına girdi.
Bu esnada Ebu’l- Hasan Ali bin Ebi Talip (a.s) gelerek; “Es-selamu aleyki ya binte Resulellah” (Sana selam olsun ey Resulullah’ın kızı) dedi. Ben de; “Aleke’s- selam ya Ebe’l- Hasan ve ya Emir’el- Müminin” diye cevap verdim. Sonra; “Ben burada güzel bir koku hissediyorum; bu koku amcam oğlu ve kardeşim Resulullah’ın kokusuna benziyor” dedi. Cevaben; “Evet, Peygamber çocuklarınla birlikte kisanın altındalar” dedim. Ali de abâya doğru ilerleyip; “Es-selamu aleyke ya Resulellah. Benim de sizinle birlikte kisanın altına girmeme müsaade eder misiniz?” dedi. Resulullah (s.a.a); “Ve aleyke’s- selam ya Ali, ya vasiyyî ve halifetî ve sahibe livaî” (Sana da selam olsun ey benim kardeşim ve ey benim vasim ve halifem ve bayraktarım,) sana da izin verdim” buyurdu.
Sonra ben abâya doğru giderek; “Es-selamu aleyke ya ebetah, ya Resulellah” (Sana selam olsun ey babam, ey Allah’ın Resulü), acaba benim de sizinle birlikte abânın altında olmama izin verir misiniz?” dedim. Resulullah (s.a.a); “Ve aleyki’s- selam ya bintî, veya biz’atî ve ezintu leki” (Sana da selam olsun, ey benim kızım ve ey benim vücudumun bir parçası, sana da izin verdim)” diyerek cevap verdi.
Ben de abânın altına girdim. Hepimiz abânın altına toplandığımızda babam Resulullah (s.a.a) abânın iki yanından tutup sağ eliyle göğe taraf işaret ederek dedi ki:
“Ey Allah’ım, bunlar benim Ehl-i Beyt’im ve benim özel yakınlarımdır. Bunların eti benim etimdendir ve kanları benim kanımdandır; bunları inciten beni de incitir ve bunları üzen beni de üzüyor. Ben bunlarla savaşanlarla savaşırım ve bunlarla sulh içinde olanlarla sulh içindeyim; bunların düşmanlarına düşmanım ve bunları sevenleri severim; bunlar hakikaten bendendirler ve ben de bunlardanım. Allah’ım, kendi rahmet ve bereketini, ihsan ve bağışını bana ve bunlara indir ve bunlardan her türlü pisliği gider ve bunları tertemiz kıl.
Allah-u Teala buyurdu ki: “Ey benim meleklerim ve ey göklerde bulunanlar, bina edilmiş gökyüzünü ve döşenmiş yeryüzünü ve aydınlatan ay ve ışık saçan güneşi, dönen her feleki (gezegeni), akan denizi ve dolaşan gemiyi, sadece kisânın altında olan bu beş kişinin sevgisi için yarattım.
Cebrail-i Emin; “Ya Rabbî, abânın altında bulunan kimlerdir?” diye sordu.
Allah (c.c); “Onlar, Peygamber’in Ehl-i Beyt’i ve risaletin madenidirler; onlar; Fatıma, babası, kocası ve çocuklarıdır” buyurdu.
Cebrail; “Ya Rab, yere inip onların altıncısı olmama izin verir misin?” dedi.
Allah Teala; “Evet izin verdim” buyurdu.
Bu vakit Cebrail-i Emin de yere indi ve; “Es-selamu aleyke ya Resulellah (Selam olsun sana ey Allah’ın Resulü), yücelerin en yücesi olan Allah sana selam gönderiyor, güzel tebrik ve ihtiramını sana sunuyor ve buyuruyor ki:
“İzzet ve celalime and olsun ki, ben bina edilmiş gökyüzünü ve döşenmiş yeryüzünü ve aydınlatan ayı ve ışık saçan güneşi ve dönen her feleki (gezegeni) ve akan her denizi ve dolaşan her gemiyi, sadece sizin hatırınız ve sizin sevginiz için yarattım.”
Allah Teala benim de sizinle birlikte olmam için izin verdi. Ya Resulellah, sen de izin veriyor musun?” dedi.
Resulullah şöyle buyurdu: “Ve aleyke’s- selam ya emine vahyillah, innehu na’am kad ezintu leke” (Sana da selam olsun ey Allah’ın vahyinin emini, evet sana da izin verdim.”
Bunun üzerine Cebrail de bizimle birlikte abânın altına girerekve babama dedi ki: “Allah size şöyle vahy etmiştir: “Gerçekten Allah, siz Ehl-i Beyt’ten her türlü ricsi (günah ve pisliği) gidermek ve sizleri tertemiz kılmak istiyor.”[33]
Bu sırada Ali; “Ya Resulellah, bizim bu abânın altında oturmamızın Allah katındaki fazileti nedir?” diye sordu.
Peygamber (s.a.a) şöyle buyurdu: “Beni hak olarak peygamberlikle gönderen ve insanların kurtarıcısı olarak beni risaleti için seçen Allah’a and olsun ki, bizim bu haberimiz (böylece kisânın altında toplanmamızla ilgili olay), yeryüzünde içerisinde şiilerimizden ve dostlarımızdan bir topluluğun bulunduğu herhangi bir toplantıda söylenecek olursa, onlar dağılıncaya kadar mutlaka onlara rahmet iner ve melekler onların etrafını sarar ve onlara Allah’tan bağış dilerler.”
Bu esnada Ali; “O halde Allah’a and olsun ki, biz saadete kavuştuk” dedi.
Peygamber (s.a.a) de şöyle buyurdu: “Ey Ali, beni hak üzere peygamber olarak gönderen ve insanların kurtarıcısı olarak risaleti için beni seçen Allah’a and olsun ki, bizim bu haberimiz, şiilerimizden bir topluluğun bulunduğu herhangi bir mecliste söylenirse ve onların içerisinde sorunu olan birisi olursa, onun sorununu Allah Teala mutlaka giderir; onların içerisinde gamlı biri olursa, Allah Teala onun gamını yok eder ve onların içerisinde ihtiyacı olan biri olursa, Allah (c.c) onun ihtiyacını bertaraf eder.”
Ali bunu duyunca; “O zaman Allah’a and olsun ki, biz mutluluk ve saadete kavuştuk ve Kâ’be’nin Rabbine and olsun ki, bizim şiilerimiz de dünya ve ahirette mutluluk ve saadete kavuştular” dedi. [34]
Kalpleri Parçalayan Dertler
32- Resulullah (s.a.a)’in vefatı üzerine Fatıma (a.s) şu şiiri okudu:
Topraklar altında gizlenene de ki; feryadımı duyuyor musun?
Öyle musibetler başıma geldi ki; gündüzün başına gelseydi,
Kararır gece oluverirdi.
Ben Muhammed’in gölgesinde himaye altında idim,
Zulme uğramaktan korkmuyordum, o benim güzelimdi.
Bugün ise aşağılanmak ve zulme uğramaktan korkuyorum,
Bana zulmedeni ridamla defediyorum.
Kumru gam ve kederden geceleyin bir dalda ağlıyorsa,
Ben sabah vakti ağlıyorum.
Senden sonra hüznü munisim kılacağım,
Sana gözyaşı döküp hakkımı aramaya gayret edeceğim.
Ahmed’in mezarını koklayana ne gam,
Uzun bir zaman güzel koku koklamasa da.[35]
Babasına Dert Yanmaları
33- Hz. Fatıma (a.s), Peygamber (s.a.a) defnedildikten sonra perişan bir halde evden çıkıp halsizlikten babasının kabrine zor ulaşabildi. Mihrabı, ezan okunan yeri görünce bağırmasıyla yere düşmesi bir oldu. Kadınlar bu durumu görünce yüzüne su serptiler. Ayıldığında babasının kabrine bakarak şöyle dedi:
“Babacığım! Gücüm tükendi, bedenimde hâl kalmadı, düşmanım şematet etti (sevindi), üzüntü beni öldürdü.
Babacığım! Yalnız, şaşkın ve tek kaldım. Sesim tutuldu, belim kırıldı, hayatım bunaldı, günlerim karardı.
Babacığım! Senden sonra yalnızlığım için bir munis, gözyaşımı dindirecek birisi, zaafım için bir yardımcı bulamıyorum.
Babacığım! Senden sonra Kur’an’ın muhkem ayetleri unutuldu, Cebrail ve Mikail’in indikleri yer yok oldu.
Babacığım! Senden sonra sebepler (ilişkiler) değişti, kapılar yüzüme kapandı.
Babacığım! Senden sonra artık dünyadan nefret ediyorum, nefesim tükeninceye dek sana ağlayacağım.
Babacığım! Sana olan aşkım tükenmek bilmez, sana olan hüznüm sona ermez. Ey vah babacığım! Ey vah Allah’ım!”[36]
Ziyaretine Gelen Kadınlara Konuşması
36- Resulullah’ın kızı Fatıma (a.s)’ın hastalığı ağırlaşınca, Muhacir ve Ensar’dan oluşan bir grup kadın, Hz. Fatıma’nın ziyaretine giderek; “Ey Resulullah’ın kızı, bu hastalığınla nasıl sabahladın, durumun nasıldır?” diye sorduklarında şöyle buyurdu:
“Allah'a and olsun ki, dünyanızı sevmediğim, erkeklerinize darıldığım halde sabahladım. Onları denedikten sonra uzağa attım, sınadıktan sonra onlara sinirlendim. Keskinin körelmesi, ciddiyetten sonra gevşeklik, başı taşa vurmak, mızrağın (veya kanalın) çatlaması, görüşlerin bozulması, isteklerin sapması ne de kötüdür! “Kendileri için nefislerinin takdim ettiği şey ne de kötüdür. Allah onlara gazaplandı ve onlar azapta ebedi kalacaklardır.”[63] Çaresizlikten onun (Fedek ve Hilafetin) yularını onlara taktım, onu onlara yükledim, baskınını da onlara yaptım (diyeceğimi dedim). Zalim kavim hayır görmesin, neticesiz kalsın, rahmetten uzak olsun. Yazıklar olsun onlara! Onu (hilafeti), risalet kökünden (merkezinden) nübüvvet ve delalet temelinden, Ruh’ul Emin’in (Cebrail’in) indiği evden, din ve dünya işlerine alim olanın elinden çıkardılar. “Bilin ki bu, büyük ve apaçık bir hüsrandır.”[64] Ali’den intikam almalarının sebebi ne idi? Allah'a and olsun ki, onun kılıcının kimseyi tanımamasından, ölüme itina etmemesinden, düşmanları çiğnemesinden, kılıcının darbesinden ve Allah rızası için olan öfkesinden dolayı ondan intikam aldılar. Allah’a and olsun ki, eğer yoldan çekilseydiler (mani olmasaydılar), Resulullah’ın Ali’ye bıraktığı yulardan (önderlikten) ve onu kabul etmekten vazgeçselerdi ve onu (hilafet devesinin dizginini) Ali’ye bıraksalardı, bu deve onları doğru yola götürürdü, burunsallığı kimseyi yaralamazdı, yürümesi ağırlaşmazdı, binicisi yorulmazdı, onları hazmettirici ve kandırıcı temiz bir su kaynağına götürürdü, yanları suyu bulandırmazdı, onları doyurup geri getirirdi.
Hz. Ali onlara, gizlide ve açıkta nasihat etti. Hilafete ulaşsaydı zenginlikten çok süslenmezdi (Beyt-ul maldan kendisi için zahire etmezdi), susuzluğunu ve açlığını gidereceği az bir miktar hariç dünya malından bir şey toplamazdı. O zaman kimin zahit, kimin dünyaya haris olduğu, kimin doğru konuşan, kimin de yalancı olduğu ortaya çıkmış olacaktı. “Eğer halk inansalardı, korkup-sakınsalardı, gerçekten üzerlerine hem gökten, hem de yerden bolluklar (bereketler) açardık; ancak onlar yalanladılar, biz de onları kazandıkları şeylerden dolayı cezalandıracağız.”[65] “Bunlardan zulmetmiş olanlara da, kazanmakta oldukları kötülükler isabet edecektir ve onlar (Allah'ı) aciz bırakabilecek de değillerdir.”[66]
--------------------------------------------------------------------------------
[1] - Bihar, c. 68, s. 249. Avalim, c. 11, s. 623. Nehc’ul- Hayat, s. 25.
[2] - Şerh-i Nehc’ul- Belağa, c. 16, s. 211. Nehc’ul- Hayat, s. 36. Fatımat’uz- Zehra Behcet’ul- Kalb’il- Mustafa, s. 265, H: 1.
[3] - Yenabi’ul- Mevedde, s. 213. Menakıb-i Harezmi, s. 47. Zehair’ul- Ukba, s. 92. Nehc’ul- Hayat, s. 48.
[4] - Bihar, c. 75, s. 401. Avalim, c. 11, s. 628. Nehc’ul- Hayat, s. 26.
[5] - Delail’ul- İmamet, s. 7; Nehc’ul- Hayat, s. 157.
[6] - Bihar, c. 101, s. 36. Keşf’ul- Ğumme, c. 2, s. 23. Nehc’ul- Hayat, s. 160. Hilyet’ul- Evliya, c. 2, s. 40. Fatımat’uz- Zehra Behcet’ul- Kalb’il- Mustafa, s. 267, H: 6.
[7] - Bihar, c. 43, s. 92. Avalim, c. 11, s. 223. Mecma’uz- Zevaid, c. 9, s. 202. Nehc’ul- Hayat, s. 164.
[8] - Musned-i Ahmed, s. 28. Kenz’ul- Ummal, c. 16, s. 426. Nehc’ul- Hayat, s. 312.
[9] - Vekayi’ul- Eyyam, c. Siyam, s. 295. Nehc’ul- Hayat, s. 271.
[10] - Delail’ul- İmamet, s. 7. Avalim, c. 11, s. 626. Nehc’ul- Hayat, s. 158. Müstedrek’ul- Vesail, c. 1, s. 565.
[11] - Nefais’ul- Lübab, c. 3, s. 124.(el yazılı). Avalim, c. 11, s. 629. Nehc’ul- Hayat, s. 56.
[12] - Bihar, c. 43, s. 82. Keşf’ul- Ğumme, c. 2, s. 25. Beyt’ul- Ahzan, s. 22. Nehc’ul- Hayat, s. 149.
[13] - Bihar, c. 2, s. 3. Mehaccet’ul- Beyza, c. 1, s. 30. Avalim, c. 11, s. 621. Nehc’ul- Hayat, s. 225.
[14] - A’yan’uş- Şia, c. 1, s. 323.
[15] - İhkak’ul- Hak, c. 4, s. 481. Ğayet’ul- Meram fi Rical’il- Buhari, s. 295. Nehc’ul- Hayat, s. 35.
[16] - Bihar, c. 37, s. 103., H: 7. Fezail’ul- Hamse, c. 2, s. 147. Nehc’ul Hayat, s. 19.
[17] - Tefsir’ul- Burhan, c. 4, s. 21. Avalim, c. 11, s. 620. Leali’l- Ahbar, c. 5, s. 156. Nehc’ul- Hayat, s. 26. Bihar, c. 68, s. 155. Fatımat’uz- Zehra Behcet’ul- Kalb’il- Mustafa, s. 298, H: 57.
[18] - Fatımat’uz- Zehra Behcet’ul- Kalb’il- Mustafa, s. 288, H: 50.
[19] - Fatımat’uz- Zehra Behcet-u Kalb’il- Mustafa, c. 1, s. 304.
[20] - Delail’ul- İmamet, s. 1; Fatımat’uz- Zehra Behcet-u Kalb’il- Mustafa, c. 1, s. 275, H: 30.
[21] - Bihar’ul- Envar, c. 8, s. 309; Fatımat’uz- Zehra Behcet-u Kalb’il- Mustafa, c. 1, s. 304, H: 76.
[22] - İhkak’ul- Hak, c. 7, s. 308.
[23] - Yenabi’ul- Mevedde, s. 44.
[24] - Müsned-i Fatımat’uz- Zehra, s. 215.
[25] - a.g.e. s. 227.
[26] - a.g.e. s. 235.
[27] - Bihar, c. 23, s. 259. Tefsir’ul- Burhan, c. 3, s. 245. Nehc’ul- Hayat, s. 37.
[28] - Reyahiyn’uş- Şeria, c. 1, s. 93. Nehc’ul- Hayat, s. 44.
[29] - Bihar, c. 43, s. 158. Hisal, c. 1, s. 173. Delail’ul- İmamet, s. 38. Nehc’ul- Hayat, s. 42.
[30] - Kasas/68.
[31] - Hacc/46.
[32] - Bihar, c. 36, s. 353. Avalim, c. 11, s. 444. Ğayet’ul- Meram, s. 96. Nehc’ul- Hayat, s. 38. Fatımat’uz- Zehra Behcet-u Kalb’il- Mustafa, c. 1, s. 281, H: 40.
[33] - Ahzab/33.
[34] - Avalim’ul- Ulum ve’l- Mearif (Behrani), c. 11, s. 635; İhkak’ul- Hak, c. 2, s. 557-558; Nur’ul- Afak, (Şeyh Keni) s. 4, b. Tahran; Müntahab’ul- Kebir (Mecma’ul- Bahreyn kitabının sahibi Allame Tureyhi); el-Ğurer-u ve’d- Durer (İrşad kitabının sahibi Allame Deylemi).
[35] - Avalim, c. 11, s. 454. Menakıb, c. 1, s. 242. A’lam’un- Nisa, c. 4, s. 113. Nehc’ul- Hayat, s. 199.
[36] - Bihar, c. 43, s. 176, b. Beyrut. Avalim, c. 11, s. 487. Nehc’ul- Hayat, s. 71. Bihar, c. 8, s. 221-223, b. Kompani.
[63] - Maide/81-82.
[64] - Zümer/15.
[65] - A’raf/96.
[66] - Zümer/51. İhticac, c. 1, s. 108. Emali, c. 1, s. 384. Delail’ul- İmamet, s. 39. Belağet’un- Nisa, s. 32. Keşf’ul- Ğumme, c. 23, s. 147. Şerh-i İbn-i Ebi’l Hadid, c. 16, s. 233. A’lam’un- Nisa, c. 4, s. 123. Bihar, c. 43, s. 158. Avalim, c. 11, s. 445. İhkak’ul- Hak, c. 10, s. 306. Nehc’ul- Hayat, s. 126.
